Sa dubokom tugom i neizmjernim poštovanjem opraštamo se od prof. dr Nemanje Popovića, velikog naučnika, pedagoga i čovjeka, čiji je život bio posvećen znanju, stručnosti i napretku nauke. Njegov odlazak ostavlja prazninu koju je teško ispuniti, ali i neizbrisiv trag u srcima svih koji su ga poznavali.
Rođen u Osmacima kod Zvornika 1936. godine, profesor Popović je od najranijih dana pokazivao posvećenost obrazovanju i struci. Nakon završene srednje škole u Boru, diplomirao je na Rudarsko-geološkom fakultetu u Beogradu 1960. godine, a svoju akademsku karijeru krunisao je doktoratom na Rudarsko-geološkom fakultetu u Tuzli.
Njegov radni i životni put bio je ispunjen predanošću, upornošću i nesebičnim zalaganjem za nauku i obrazovanje. Prve korake u struci napravio je u Rudniku uglja Banovići, a tokom Odbrambeno-otadžbinskog rata aktivno je doprinio osnivanju Tehnološkog fakulteta u Zvorniku, kojim je rukovodio kao dekan sve do penzionisanja 2005. godine. Bio je i jedan od utemeljivača Rudarskog fakulteta u Prijedoru, uvodeći ključne predmete u nastavni plan i stvarajući nove generacije stručnjaka.
Njegov doprinos akademskoj zajednici ostaje nemjerljiv. Kao član Akademije inženjerskih nauka Srbije i Ruske akademije prirodnih nauka, kao i počasni predsjednik Saveza inženjera i tehničara rudarske, geološke i metalurške struke Republike Srpske, bio je autoritet u svojoj oblasti i uzor mnogima. Autor i koautor preko 100 naučnih i stručnih radova, pet monografija, sedam univerzitetskih udžbenika i brojnih istraživačkih projekata, ostavio je neprocjenjivo znanje budućim generacijama.
Za svoj izuzetan rad i posvećenost, odlikovan je Ordenom Njegoša drugog reda, Ordenom zasluga za narod sa srebrnom zvijezdom i mnogim drugim značajnim priznanjima.
Iza sebe je ostavio suprugu Danicu, nastavnicu istorije, dva sina Boška i Nenada, sedam unučadi, kao i brojne studente, kolege i poštovatelje, koji će ga zauvijek pamtiti kao čovjeka velikog srca, izuzetne mudrosti i nepokolebljive odanosti svom pozivu.
Otišao je jedan od najvećih, ali njegovo djelo ostaje da živi. Njegov lik i njegove riječi nastaviće da nas vode, a njegov doprinos našem društvu biće vječno upamćen.
Vječna mu slava i hvala!